Carlos Ferreira

Carlos Ferreira

Die de la cidade de Miranda de l Douro 10/07/2020

(mirandés) DIE DE LA CIDADE DE MIRANDA DE L DOURO 10/07/2020

 

Fai hoije anhos Miranda. L rei Don Deniç fizo-la bila yá 734 anhos i l rei Don Juan III fizo-la spertar cidade faç yá 475 anhos.

Yá ye tan bielha Miranda: yá passou por tantos seclos, por tanto anho; por tantas guerras, fames i malinas; por tanta zgrácia i tristeza; por tantas fiestas i alegries! I queda siempre inda mais tiempo pa l feturo de Miranda…

Hai un dito mirandés que diç:

“Un bielho por ser tan bielho,

de sue muita antiguidá,

sabe l que bai a benir

porque le há passado yá”!

L maior físico de to ls tiempos, Albert Einstein, chegou a ua cuncluson que diç: poucas cousas son más cuncretas que la passaige de l tiempo, i mesmo assi, la çfrença antre passado, persente i feturo, nun ye más que pura eiluson, anque mui persistente. I l feturo, esse grande çconhecido, seia de que maneira fur, benerá siempre a tener cun nós, por esso, l melhor ye starmos siempre bien purparados.

Astanho nun ten sido un bun anho para Miranda, nien pa l mundo: mas mesmo assi, stamos acá para porfiar por dies melhores.

Ye este un tiempo para ir a buscar anspiraçon a la lición de bida que mos deixou an ardança l nuosso Nino Jasus de la Cartolica: nunca podemos abaixar ls braços i zistir! Se mos aguantarmos, se mos ounirmos, se lhuitarmos, se respeitarmos las reglas, hai siempre un feturo que mos aspera, i esse futuro será siempre Miranda renobada.

L tiempo lhargo fui stendendo sue teç angurriada subre la nuossa Miranda, pul sou praino, ls sous cabeços, las sues faias i picones, las sues arribas, ourrietas i rincones, pula giente prouísta desta tierra, campechana i lhabutadeira, pula sue lhéngua i cantigas que fumos siempre cantando anquanto segabamos ou guardabamos l ganado, por alboradas que las fraitas i gaitas de ls nuossos gaiteiros bezes sien fin yá tocórun, pul sonido cumpassado de l bater de ls palos durante ls lhaços que ls nuossos moços PAULITEIROS cúrten na melma de ls sudores, relhuziente nos bailes i nas modas de ls dies lhargos de fiesta: ye esto Miranda, bielha de muitos seclos, mas que a cada anho bei la sue eidade remoçada.

Un beç perguntórun-me l que ye Miranda i you respundi: Miranda nun eisiste, l q’eisiste ye l tiempo, i an todo esse tiempo, eisistírun remiles de mirandesas i mirandeses, q’acarreórun muita piedra, fazírun casas, bila i aldés, castielho, eigreijas, sé i cidade. Amuralhórun cerrados i faceirórun ourrietas, rumpírun caminos, soubírun mirar parriba i tresformar las lhadeiras de las arribas an altares cun oulibeiras, binhas i hourtas. Tratórun de l sous filhos, de ls sous ganados i colheitas. Fazírun-se carochos i gaiteiros, beiladores i pauliteiros, sastres de galanas capas d’honra, cantadores polifónicos de las almas, prouístas falantes dua lhéngua que criórun solo par’eilhes, i cumo nun tenien tantos nomes para dar a tanta cousa, ambentórun un solo nome galano que dezisse todo esso, i l nome q’ambentórun fui MIRANDA. Por esso, Miranda, nada mais ye que la soma de ls feitos de nós todos; ls d’antes, ls d’hoije i ls de manhana. Miranda ye l que nós fúrmos capazes de custruir por todos, durante l tiempo todo.

MIRANDA NADA MAIS YE QUE LA SOMA DE LS FEITOS DE TODOS NÓS.

Bien haias pul tou nome Miranda, muita coraige Miranda, muitos parabienes Miranda, bun die d’anhos Miranda. Biba Miranda.

 

(português) DIA DA CIDADE DE MIRANDA DO DOURO 10/07/2020

 

Faz hoje anos Miranda. O rei Don Dinis fê-la vila já 734 anos e o rei Don João III fê-la acordar cidade faz já 475 anos.

Já é tão velha Miranda: já passou por tantos séculos, por tanto ano; por tantas guerras, fomes e doenças; por tanta desgraça e tristeza; por tantas festas e alegrias! E fica sempre ainda mais tempo para o futuro de Miranda…

Há um provérbio mirandês que diz:

“Um velho por ser tão velho,

de tanto ano percorrido,

adivinha o amanhã sem medo,

por já lhe ter acontecido”!

O maior físico de todos os tempos, Albert Einstein, chegou a uma conclusão que diz: poucas coisas são mais concretas que a passagem do tempo, e mesmo assim, a diferença entre passado, presente e futuro, não é mais que pura ilusão, ainda que muito persistente. E o futuro, esse grande desconhecido, seja de que maneira for, virá sempre ter connosco, por isso, o melhor é estarmos sempre bem preparados.

Este ano não tem sido um bom ano para Miranda, nem para o mundo: mas mesmo assim, estamos cá para predizer dias melhores.

É este um tempo para ir buscar inspiração à lição de bida que nos deixou em herança o nosso Menino Jesus da Cartolinha: nunca podemos baixar os braços e desistir! Se nos aguentarmos, se mos unirmos, se lutarmos, se respeitarmos as regras, há sempre um futuro que nos espera, e esse futuro será sempre Miranda renovada.

O tempo largo fui estendendo a sue tez enrugada subre a nossa Miranda, pelo seu planalto, os seus cabeços, as suas falésias e picões, as suas arribas, orretas e rincões, pela gente orgulhosa desta terra, humilde e labutadora, pela sua lhéngua e cantigas que fomos sempre cantando enquanto ceifávamos ou guardávamos os rebanhos, por alvoradas que as fraitas e gaitas dos nossos gaiteiros vezes sem fim já tocaram, pelo som compassado do bater dos paus durante os lhaços que os nossos jovens PAULITEIROS curtem no pingar do suor, reluzente nos bailes e trovas dos dias longos de festa: é isto Miranda, velha de muitos séculos, mas que a cada ano vê a sua idade rejuvenescida.

Uma vez perguntaram-me o que é Miranda e eu respondi: Miranda não existe, o que existe é o tempo, e em todo esse tempo, existiram milhares de mirandesas e mirandeses, que acarrejaram muita pedra, fizeram casas, vila e aldeias, castelo, igrejas, sê e cidade. Amuralharam cerrados e faceiraram orretas, romperam caminhos, souberam olhar para cima e transformar as ladeiras das arribas em altares com oliveiras, vinhas e hortas. Trataram dos seus filhos, dos seus rebanhos e colheitas. Fizeram-se carochos e gaiteiros, bailadores e pauliteiros, artesãos de belas capas de honra, cantadores polifónicos das almas, orgulhosos falantes de uma lhéngua que criaram apenas para si, e como não tinham tantos nomes para dar a tanta coisa, inventaram apenas um único nome bonito que dissesse tudo isso, e o nome que inventaram foi MIRANDA. Por isso, Miranda, nada mais é que a soma dos feitos de todos nós; os de antes, os de hoje e os de amanhã. Miranda é o que nós formos capazes de construir por todos, durante o tempo todo.

MIRANDA NADA MAIS É QUE A SOMA DOS FEITOS DE TODOS NÓS.

Obrigado pelo teu nome Miranda, muita coragem Miranda, muitos parabéns Miranda, um feliz aniversário Miranda. Viva Miranda


Partilhar:

+ Crónicas