Carlos Ferreira

Carlos Ferreira

Cunfisson subre Dius apuis las JMJ

(mirandés) CUNFISSON SUBRE DIUS APUIS LAS JMJ

(l testo ye grande cumo muitos diuses)

Qual la marca fuorte que queda an cada un de nós apuis destas JMJ?

Hai que ser positibo i las cunfissones a nós própios son siempre lhibertadoras?

Passando porriba to las çcuçones i oupeniones, solo quiero dezir qual fui l sfergante que durante estas públicas JMJ a mi me marcou a fierro caldeado.

Tirando ls fuogos, Lisboua cuntinou a ser cada beç más l lhugar central adonde todo se passa an Pertual: cun muitos remilhones d’Ouros cuntina-se a amanhar nuobos sítios, altares i palcos pa recebir giente… la óstia: nun hai más spácio? L restro de l paiç parece q’arde i nun hai seguro que bala?

Tal cumo na ESPO, ne l OUROPEU: siempre más giente pa Lisboua. Ambentaran outras rezones: nuobas puontes i aeroportos… i nós, Trás-ls-Montes i to interior, a dibergir…

Mas pronto, buona parte la giente de Lisboua saliu pa conhecer l paiç.

Amponírun-mos la programaçon nas telebisones i mesmo nun querendo, fumos oubrigados a mirar algues passaiges.

Hai siempre sfergantes máigicos que mos quédan cumo fincones, marras: mos fázen salir ua lhágrima d’eimoçon, algo q’aporbeitamos apuis de todo penheirado. You tube l miu cachiçco. Acradito que l Papa Fracisco tamien s’eimocionou! Mariza canta: “FUI DIUS”: ua tie cun boç de dius, un poema que diç dius, ua guitarra i un tiu algo scuro que l’acumpanha a la biuola: artistas…

Anque you seia batizado i catequizado, nun tube la felcidade de la “lhéngua de fuogo” de la fé católica, m’abaixasse subre la cabeça. Respeito to las crenças: todas, todas, todas…

L própio Papa Fracisco dixo durante las JMJ: “artistas son cumo profetas”: más que Papa, portanto! Fui profeta l própio Jasus Cristo.

Antre bida, palabras i maçcarilhas, nun sei se you sou artista, serie muita pertençon i arrógancia, mas tengo l miu dius. Lhembrou-me-lo inda nun hai muito tiempo, l miu amigo mirandés special, Alfredo Cameirão de San Pedro la Silba, nua traduçon fantástica q’adaptou pa la lhéngua mirandesa a partir dua berson spanhola, que stabamos a precisar cumo pan pa la boca: “L DIUS DE SPINOZA”, un grande filósofo houlandés de l seclo XVII, cun ouriges an judius sefarditas spulsos de Pertual na fin de l seclo XV, cunsidrado un de ls grandes filósofos racionalistas al lhado de l francés Descartes.

Nesta publicaçon, deixo-bos esse testo fantástico, assi cumo bos deixo Mariza a cantar “FUI DIUS”, l miu sfergante máigico de las JMJ: ye buono quando dius stá persente por antermédio de ls artistas. https://youtu.be/LlMKAh438nA

Nua mie publicaçon reciente, dixe que dius habie benido de l’América andrento las graninas dun temate: ye berdade. Hoije, sien cuntradiçones, digo-bos que stá neste testo i nesta anterpretaçon de Mariza: dius assume to ls formatos, tal cumo mos cunfirma Spinoza.

Tenemos to l’anformaçon de l mundo a la nuossa çposiçon, mas hai que cuntinar a anformar…

“L DIUS DE SPINOZA (traduçon pa mirandés de Alfredo Cameirão)

Deixa-te-me alhá de rezar i de bater cula mano ne l peito. L que you quiero ye que salgas pul mundo i aporbeites la bida. You quiero que cantes i gozes todo l que You fiç para ti. Deixa-te-me alhá de ir a esses templos selumbrius, scuros i frius que tu mesmo alhebanteste i que cuidas que son la mie casa.

La mie casa stá nas sierras, ne ls termos, ne l rius i ribeiros, nas ourrietas. Ye ende que You bibo i amostro l miu amor por ti.

Deixa-te-me alhá de me poner la culpa pula tue bida miserable. You nunca te dixe que habie mal an ti ou que eras pecador ou que la tue sexualidade fura algo malo. L sexo ye un persente que You te dei i cun el puodes amostrar la tue alegrie, l tou cuntentamiento, l tou amor.

Nun te pongas la culpa por todo l que te dezírun. Deixa-te-me alhá de ler lhibros que dízen ser sagrados i nada ténen que ber comigo. Se nun sós capaç de me ler nun nacer de l sol, nua peisaige, ne ls uolhos de ls tous amigos, na mirada de ls tous filhos... anton nun serás capaç de m’ancuntrar an lhibro niun. Cunfia an Mi i deixa-te-me alhá de Me pedir cousas. Bás-me tu a dezir a mi cumo hei de You fazer l miu trabalho? Deixa-te-me alhá de tener tanta grima de mi. You nun te julgo, nien te pongo faltas, nien m’anraibo, nien te cunsumo nien te castigo.

You sou amor puro! Deixa-te-me alhá de me pedir perdon. Nun hai nada para perdonar. Fui You que te fiç: fui You que te acuquelhei de peixones, de fraquezas, de gustos, de sentimientos, de faltas, de cuntradiçones... de la cundiçon de poder scolher. Cumo te puodo you culpar por algo que fui You que pus an ti? Cumo te puodo cundenar por seres quien sós, se fui You quien te fiç.

Anton cuidas que You era capaç de criar un lhugar para queimar ls mius filhos que nun trílhen dreito, por toda l’eiternidade?

Que culidade de Dius puode fazer isso? Deixa-te-me alhá de mandamientos i de leis: son manigáncias para te mantener ne l suco i fazer nacer la culpa an ti.

Respeita ls outros i nun le fagas a eilhes l que nun quieres para ti.

La sola cousa que te pido ye que le botes tento a la tue bida, que steias spierto i sabas guiar la tue bida.

La bida nun ye ua fugida, nien un scalon nien un passo ne l camino, nien un ansaio, nien ua preça de casa de l paraíso. Esta bida ye la sola que hai - eiqui i agora - i la sola que te fai falta. You fiç-te lhibre por anteiro. Nun hai prémios nien castigos. Nun hai pecados nien birtudes. Naide lhieba un cartaç a las cuostas. Naide ten un registro.

Tu sós lhibre por cumpleto para fazer de la tue bida un cielo ou un anfierno.

Nun te puodo dezir se hai algo apuis desta bida, mas puodo-te dar un cunseilho: bibe cumo se nun houbira.

Cumo s’esta fura la sola maneira que hai d’aporbeitar, d’amar, d’eisistir.

Assi, se nun houbir nada, tu haberás aporbeitado l’oufierta que te dei.

I, se houbir, queda cierto que You nun te bou a procurar s’andubiste dreito ou nó.

You bou-te a procurar se gusteste, se t’adbertiste... de quei gusteste mais? Quei daprendiste?

Deixa-te-me alhá d’acreditar an Mi. Acreditar ye çponer, adebinar, manginar.

You nun quiero que acredites an Mi. Quiero que Me sintas an ti. Quiero que me sintas quando beisas la mulhier que amas, quando agarimas la tue filhica, quando le fais fiestas al tou perro, quando te banhas ne l mar.

Deixa-te-me alhá de lhoubores. Que culidade de Dius prouista cuidas tu que You sou?

Aborrece-me que me lhóuben. Cunsume-me que m’agradéçan.

Tu stás agradecido? Amostra isso temando cuonta de ti, de la tue salude, de ls tous amigos, de l mundo.

Stás pasmado i marabilhado cul mundo! Amostra la tue alegrie! Essa ye la melhor maneira de me lhoubar.

Deixa-te-me alhá de cumplicar las cousas i de dezir cumo un papagaio las cousas que te ansinórun subre mi.

La sola certeza ye que tu stás eiqui, stás bibo i este mundo stá cheno de marabilhas.

Para que quieres tu mais milagres?

Para quei quieres tantas splicaçones?

Nun Me busques fuora, que nun me bás a achar.

Busca-Me andreto de ti.... ye ende que You stou.”

(português) CONFISSÃO SOBRE DEUS DEPOIS DAS JMJ

(o texto é grande como muitos deuses)

Qual a marca forte que fica em cada um de nós depois destas JMJ?

É necessário ser positivo e as confissões a nós próprios são sempre libertadoras?

Passando por todos os debates e opiniões, apenas quero dizer qual foi o momento que durante estas públicas JMJ a mim me marcou a ferro caldeado.

Tirando os fogos, Lisboa continuou a ser cada vez mais o lugar central onde tudo se passa em Portugal: com muitos milhões de Euros continua-se a requalificar novos sítios, altares e palcos para receber gente… que diabo: não há mais espaço? O resto do país parece que arde e não há seguro que valha?

Tal como na EXPO, no EUROPEU: sempre mais gente para Lisboa. Inventarão outras razões: novas pontes e aeroportos… e nós, Trás-os-Montes e todo o interior, a divergir…

Mas pronto, boa parte da gente de Lisboa saiu para conhecer o país.

Impuseram-nos a programação nas televisões e mesmo não querendo, fomos obrigados a ver algumas passagens.

Há sempre momentos mágicos que nos ficam como obeliscos, marcos: nos fazem soltar uma lágrima de emoção, algo que aproveitamos depois de tudo peneirado. Eu tive o meu momento. Acredito que o Papa Francisco também se emocionou! Mariza canta: “FOI DEUS”: uma mulher com voz de deus, um poema que diz deus, uma guitarra e um músico algo escuro que a acompanha à viola: artistas…

Ainda que eu seja batizado e catequizado, não tive a felicidade da “língua de fogo” da fé católica, me abaixasse sobre a cabeça. Respeito todas as crenças: todas, todas, todas…

O próprio Papa Francisco disse durante as JMJ: “artistas são como profetas”: mais que Papa, portanto! Foi profeta o próprio Jesus Cristo.

Entre vida, palavras e máscaras, não sei se eu sou artista, seria muita pretensão e arrogância da minha parte, mas tenho o meu deus. Lembrou-mo ainda não há muito tempo o meu amigo mirandês especial, Alfredo Cameirão de São Pedro da Silva, numa tradução fantástica que adaptou para a língua mirandesa a partir de uma versão espanhola, que estávamos a precisar como pão para a boca: “O DEUS DE ESPINOZA”, um grande filósofo holandês do século XVII, com origens em judeus sefarditas expulsos de Portugal no fim do século XV, considerado um dos grandes filósofos racionalistas ao lado do francês Descartes.

Nesta publicação, deixo-vos esse texto fantástico, assi como vos deixo Mariza a cantar “FOI DEUS”, o meu momento mágico das JMJ: é bom quando deus está persente por intermédio dos artistas. https://youtu.be/LlMKAh438nA

Numa minha publicação recente, disse que deus havia vindo da América dentro das graínhas de um tomate: é verdade. Hoje, sem contradições, digo-vos que está neste texto e nesta interpretação de Mariza: deus assume todos os formatos, tal como nos confirma Espinoza.

Temos toda a informação do mundo à nossa disposição, mas é necessário continuar a informar…

“O DEUS DE ESPINOZA

Para de ficar rezando e batendo no peito! O que eu quero que faças é que saias pelo mundo e desfrutes da tua vida. Eu quero que gozes, cantes, te divirtas e que desfrutes de tudo o que Eu fiz para ti.

Para de ir a esses templos lúgubres, obscuros e frios que tu mesmo construíste e que acreditas ser a minha casa. A minha casa está nas montanhas, nos bosques, nos rios, nos lagos, nas praias. Aí é onde Eu vivo e aí expresso meu amor por ti.

Para de me culpar da tua vida miserável: eu nunca te disse que há algo mau em ti, ou que eras um pecador, ou que tua sexualidade fosse algo mau. O sexo é um presente que Eu te dei e com o qual podes expressar teu amor, teu êxtase, tua alegria. Assim, não me culpes por tudo o que te fizeram crer.

Para de ficar lendo supostas escrituras sagradas que nada têm a ver comigo. Se não podes me ler num amanhecer, numa paisagem, no olhar de teus amigos, nos olhos de teu filhinho… Não me encontrarás em nenhum livro!

Confia em mim e deixa de me pedir. Tu vais me dizer como fazer meu trabalho? Pára de ter tanto medo de mim. Eu não te julgo, nem te critico, nem me irrito, nem te incomodo, nem te castigo. Eu sou puro amor.

Para de me pedir perdão. Não há nada a perdoar. Se Eu te fiz… Eu te enchi de paixões, de limitações, de prazeres, de sentimentos, de necessidades, de incoerências, de livre-arbítrio.

Como posso te culpar se respondes a algo que eu pus em ti? Como posso te castigar por seres como és, se Eu sou quem te fez? Crês que eu poderia criar um lugar para queimar a todos meus filhos que não se comportem bem, pelo resto da eternidade? Que tipo de Deus pode fazer isso?

Esquece qualquer tipo de mandamento, qualquer tipo de lei; essas são artimanhas para te manipular, para te controlar, que só geram culpa em ti. Respeita teu próximo e não faças o que não queiras para ti. A única coisa que te peço é que prestes atenção a tua vida, que teu estado de alerta seja teu guia.

Esta vida não é uma prova, nem um degrau, nem um passo no caminho, nem um ensaio, nem um prelúdio para o paraíso. Esta vida é a única que há aqui e agora, e a única que precisas.

Eu te fiz absolutamente livre. Não há prêmios nem castigos. Não há pecados nem virtudes. Ninguém leva um placar. Ninguém leva um registro. Tu és absolutamente livre para fazer da tua vida um céu ou um inferno.

Não te poderia dizer se há algo depois desta vida, mas posso te dar um conselho: vive como se não o houvesse. Como se esta fosse tua única oportunidade de aproveitar, de amar, de existir. Assim, se não há nada, terás aproveitado da oportunidade que te dei. E se houver, tem certeza que Eu não vou te perguntar se foste comportado ou não. Eu vou te perguntar se tu gostaste, se te divertiste… Do que mais gostaste? O que aprendeste?

Para de crer em mim – crer é supor, adivinhar, imaginar. Eu não quero que acredites em mim. Quero que me sintas em ti. Quero que me sintas em ti quando beijas tua amada, quando agasalhas tua filhinha, quando acaricias teu cão, quando tomas banho no mar.

Para de louvar-me! Que tipo de Deus ególatra tu acreditas que Eu seja? Aborrece-me que me louvem. Cansa-me que me agradeçam. Tu te sentes grato? Demonstra-o cuidando de ti, de tua saúde, de tuas relações, do mundo. Sentes-te olhado, surpreendido?… Expressa tua alegria! Esse é o jeito de me louvar.

Para de complicar as coisas e de repetir como papagaio o que te ensinaram sobre mim. A única certeza é que tu estás aqui, que estás vivo, e que este mundo está cheio de maravilhas. Para que precisas de mais milagres? Para que tantas explicações?

Não me procures fora! Não me acharás. Procura-me dentro de ti. Aí é que estou.”




Partilhar:

+ Crónicas